Rozwój technologii medycznych w ostatnich dekadach umożliwił powstanie zaawansowanych protez kończyn górnych, które naśladują funkcje naturalnych rąk. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje bioniczna ręka. To rozwiązanie, które znacząco różni się od tradycyjnych protez zarówno pod względem konstrukcji, jak i sposobu działania. Warto przyjrzeć się, jak funkcjonuje tego typu urządzenie i czym się wyróżnia na tle wcześniejszych rozwiązań protetycznych. Czytaj dalej!

Na jakiej zasadzie działa bioniczna ręka i jak przebiega jej sterowanie?

Bioniczna ręka to proteza, która wykorzystuje impulsy bioelektryczne generowane przez mięśnie kikuta użytkownika. Specjalne elektrody umieszczone na powierzchni skóry odbierają sygnały elektryczne towarzyszące skurczom mięśni, a następnie przetwarzają je na konkretne polecenia ruchowe. W praktyce oznacza to, że osoba korzystająca z bionicznej ręki może sterować jej ruchami poprzez świadome napinanie określonych partii mięśni. 

Układ elektroniczny interpretuje te sygnały i przekazuje je do silników napędzających poszczególne segmenty protezy, tj. palce, nadgarstek, dłoń. W zależności od zaawansowania modelu możliwe są różne tryby pracy, w tym chwyt precyzyjny, zaciskający czy otwierający. Działanie bionicznej ręki wymaga zazwyczaj indywidualnego dopasowania ustawień oraz etapu nauki obsługi, który przeprowadzany jest przy udziale specjalistów.

Czym różni się bioniczna ręka od klasycznych protez kończyny górnej?

Tradycyjne protezy ręki można podzielić na bierne i czynne. Te pierwsze pełnią głównie funkcję estetyczną, nie posiadając aktywnego mechanizmu ruchu. Protezy czynne, takie jak mechaniczne czy pneumatyczne, są natomiast napędzane siłą ciała użytkownika lub prostymi mechanizmami. Różnią się one od bionicznych tym, że nie odczytują impulsów mięśniowych ani nie wykonują złożonych ruchów niezależnych palców. 

Bioniczna ręka jest bardziej zaawansowana pod względem technicznym, często wyposażona w mikrokontrolery, przeguby o kilku stopniach swobody oraz możliwość indywidualnej konfiguracji ustawień. Może również posiadać sensory wykrywające siłę nacisku czy pozycję dłoni. Takie rozwiązania umożliwiają realizację czynności wymagających precyzji, jednak wymagają zasilania elektrycznego oraz regularnej konserwacji. Różnice między protezami wynikają więc zarówno z technologii sterowania, jak i ze stopnia odwzorowania funkcji ludzkiej ręki.

Podsumowując, bioniczna ręka to proteza wykorzystująca impulsy mięśniowe do precyzyjnego sterowania ruchem. W przeciwieństwie do tradycyjnych rozwiązań mechanicznych pozwala na bardziej złożone i niezależne ruchy, dzięki zastosowaniu zaawansowanej elektroniki i silników. Z tego względu różni się zarówno funkcjonalnością, jak i wymaganiami użytkowymi, stanowiąc nowoczesne podejście do wspomagania osób po amputacjach kończyn górnych.